हक्क

          खळ्ळ्.............काच फुटल्याचा आवाज आश्रमाच्या शांततेला चिरत कानात शिरला. सर्वांच्या माना त्या दिशेला वळल्या. बकुळाबेन थरथरत त्या फुटलेल्या काचांकडे पहात घामाघूम झालेल्या स्थितीत उभ्या होत्या. "काय झाल बकुबेन?" प्रफुल्लताबेनने विचारलेल्या प्रश्नावर बकुबेनने मान वर केली. त्यांच्या डोळ्यात एक अनामिक भिती दाटली होती. त्या अजुनही थरथरतच होत्या. त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवून प्रफुल्लताबेनने विचारले "बकुबेन बर नाहीय का? काही त्रास होतोय? डॉक्टराना बोलाऊ का?"  त्याना खुर्चीवर बसवून पाणी दिले. बकुळाबेन आता भानावर आल्या व म्हणाल्या "काही नाही पपुबेन, जुन्या आठवणीनी मनाचा ताबा घेतला, थोडसं गरगरल्यासारखे झाले बस्स्,  जाउ दे, वाढायच काम बाकी आहे. मी चालली" अन किचनकडे वळल्या. बकुळाबेनला थांबवत पपुबेन म्हणाल्या "आम्हाला नाही सांगणार बकुबेन?" सर्वजण प्रफुल्लताबेनला प्रेमाने पपुबेन अशी हाक मारत.