"काय भयानक प्रकार आहे हा. कसलेही तारतम्य नाही. कसली माणुसकी नाही. माणसे म्हणजे काम करणारी मशीन्स आहेत का रे.... ?, त्याना काही भावना आहेत की नाही? इतकी वर्षे त्याने त्या कंपनीत सेवा दिलीय. त्या साठी त्याने त्याचे कौशल्य वापरलय, वेळप्रसंगी घरादाराकडे दुर्लक्ष केलय. मुलाबाळाना वेळ न देता, ओव्हरटाइम करुन तो खपलाय तुमच्या कंपनीसाठी. तुमच्या...??? त्याने स्वःताची कंपनी म्हणुनच काम केलय तिथे. जेवढा घरात नाही तेवढा वेळ तुमच्या कंपनीत वावरलाय तो.  त्याच घरच होत ते." 

     "बाबा आज मला फिरायला घेउन जा म्हणणाऱ्या  मुलांसाठी त्याच्याकडे वेळ नव्हता. आजारी आईला दवाखान्यात नेण्यासाठी त्याच्याकडे वेळ नव्हता. बायकोला सासुरवाडीला नेण्यासाठी त्याच्याकडे वेळ नव्हता. तुमच्यासाठी राबराब राबलाय तो. तुमची कामे होत होती तोवर तो तुमच्या कंपनीची शान होता. त्याच्या कर्तुत्वाने तुमची छाती फुगत होती. त्याचे कौतुक करताना तुमचे तोंड थकत नव्हते. मग का? का? असे वागलात त्याच्याशी ?

का ?"

     अजय तावातावाने एकटाच बोलत होता. सर्वजण स्तब्ध होते. कुणाकडे उत्तर नव्हते त्याच्या प्रश्नांवर. सर्वांच्या माना खाली होत्या. हतबल होते त्याचे सर्व सहकारी.